Prologue

         Denerwowała się. Próbowała nie zwracać uwagi na całe to zamieszanie, ale nawet słuchawki w uszach oraz ulubione piosenki niewiele pomagały. Wyłamywała palce, zagryzając przy tym dolną wargę. Nienawidziła znajdować się w sytuacjach stresowych. W swoim życiu i tak przeszła już wystarczająco dużo. Zadacie sobie pewnie pytanie: co ona w takim razie tutaj robi? Na przesłuchanie do programu X-Factor przyszła dla świętego spokoju. Gdyby tego nie zrobiła – przyjaciółka nie dałaby jej spokoju.

         Ktoś wywołał jej imię. Odetchnęła głęboko, spoglądając przy tym na brunetkę, która już mocno trzymała kciuki. To miała być chwila prawdy. Wyjdzie, zaśpiewa i będzie po wszystkim. Przecież nie ma takiego talentu, jak co poniektórzy. Słyszała ich! Potrafiła ocenić, bo przecież całe życie spędziła w towarzystwie piosenkarzy oraz muzyków. Większość z nich powinna dostać się do dalszego etapu. Zamiast tego wychodzili zapłakani lub załamani. Czasem jedno i drugie.

               Spojrzała na mężczyznę, który przed chwilą wywołał jej nazwisko. Uśmiechał się pokrzepiająco. Nie pomogło. W dalszym ciągu potwornie się denerwowała. Gdyby jej ojciec tutaj był, to pewnie poszłoby znacznie łatwiej. On jednak znajdował się od kilku miesięcy w USA, gdzie spełniał obowiązki managera zespołu.

               Krążyła niespokojnie w tę i z powrotem. Technik chwycił jej ramię. Kiedy zaczął odliczać, cały stres znikł. Jeśli będą się śmiać, to trudno! Przecież to nie koniec świata. Odetchnęła ostatni raz, zerkając na ciemnoskórego chłopaka. On również wyglądał na zdenerwowanego. Wymienili się uśmiechami i wyszła na scenę. Nie towarzyszył temu donośny aplauz. Nic dziwnego. Przyszła jedynie z przyjaciółką. Nikt inny jej tu nie znał. Simon Cowell zapytał o podstawowe dane. Machinalnie odpowiedziała: Lyssandra Haywood, lat osiemnaście, Londyn. Niechętnie przyznała się do bycia córką tego sławnego Franklina Haywooda. Była pewna, że teraz wymagania co do jej osoby znacznie wzrosły.

                Nie patrzyła na publiczność. Chciała jedynie skupić się na wykonywanej piosence.

I've heard there was

A secret chord

That David played, and

It pleased the Lord

But you don't really care

For music, do you?

It goes like this:

The fourth, the fifth

The minor fall, the major lift

The baffled king

Composing Hallelujah

Hallelujah, Hallelujah

Hallelujah, Hallelujah…

                           

              Na sali panowała absolutna cisza, gdy skończyła śpiewać. Dopiero po krótkiej chwili rozległy się oklaski, krzyki. Były nawet owacje na stojąco od jurorów. Zasłoniła usta dłonią. Nie przypuszczała nawet, że ten występ może się tak wszystkim spodobać. To jednak nie był koniec. Czekała na opinię jurorów. Dopiero teraz stres powrócił. Podczas śpiewania była w swoim świecie. W swoim żywiole. Wytarła spocone dłonie w materiał zwiewnej spódniczki, którą kazała jej założyć przyjaciółka.

           Ponownie rozległy się brawa, gdy cała czwórka sędziów jednogłośnie stwierdziła, że Lyssandra Haywood przechodzi do kolejnego etapu. Po krótkiej chwili poczuła słone łzy spływające powoli po policzkach. Nie wierzyła w siebie oraz swoje możliwości. A jednak się udało! Kiedy tylko zeszła ze sceny, obcy ludzie zaczęli jej gratulować. Wśród nich był kędzierzawy szesnastolatek o urzekającym uśmiechu. Śpiewał przed nią i również się dostał.

- Tegoroczna edycja będzie należeć do młodych – orzekł Dermot O’Leary; prezenter X-Factora.

~*~

Witam znów ;d

Coś nowego, innego, mam nadzieję, że lepszego od poprzednich moich opowiadań. Tym prologiem pragnę już teraz zaprosić na pierwszy rozdział, który pojawi się 30 października.

Osoby chcące otrzymywać informacje o nowościach proszę o pozostawienie jakiegoś kontaktu.